Widziałam w życiu wiele teatralnych produkcji, ale to doświadczenie wykraczało poza ramy teatru, piosenki aktorskiej czy koncertu. To była SZTUKA w najczystszej formie.

Trudno opisać słowami, co się działo na scenie, ale wyobraźcie sobie fuzję światów – muzyki, malarstwa i czystej artystycznej ekspresji, która rozwijała się w czasie rzeczywistym, kształtując i przekształcając na naszych oczach. Pięciu wokalistów, pięciu muzyków, pięciu artystów wizualnych w nieprawdopodobnym widowisku.

Muzyka na żywo, wspaniały wokal interpretujący piosenkę i artysta wizualny bądź artystka wizualna, który/która na naszych oczach tworzy obraz inspirowany tym co słyszy (i co słyszymy my). Agata Duda-Gracz i Cezary Studniak zaaranżowali doświadczenie, które było wielowymiarowe oraz przejmująco poruszające.

Wspaniali muzycy: Wojciech Długosz, Sebastian Frankiewicz, Łukasz Korybalski, Wojciech Krzak i Krzysztof Pacan stworzyli pejzaż dźwiękowy, który kolorowali dźwiękami wyjątkowi wokaliści: Artur Caturian, Maja Kleszcz, Tomek Leszczyński, Emose Uhunmwangho i Justyna Szafran. Jednak najgłośniejsi, choć bezdźwięczni byli artyści wizualni: Jerzy Kosałka, Edyta Olszewska, Piotr Saul, Jacek Sroka i Olga Szerstobitow, którzy przekładali muzykę i emocje na kolor i formę, czyniąc to, co ulotne, bardzo namacalnym.

Widownia była zahipnotyzowana i zachwycona, bo wszyscy przypomnieliśmy sobie, że scena to miejsce, gdzie granice się zacierają i dzieje się magia. Więź pomiędzy wykonawcami była namacalna, jakby muzyka, obraz i emocje mówiły tym samym językiem.

Tego wieczoru sztuka działa się tu i teraz – jedyna w swoim rodzaju, nie do powtórzenia. To było jedno z najpiękniejszych przeżyć w teatrze i zostanie ze mną na bardzo, bardzo długo.

Natalia Jarczyńska

Zdjęcia Łukasz Giza i Tomasz Walków.