Bliziutko Lubawki malutka wieś Lampertice. Jedziemy wolniutko, by przyjrzeć się trochę zaniedbanym i obok pięknie odnowionym domom. Nikt tutaj nas nie zna, ale dużo osób pozdrawia – Ahoj, ahoj Polacy!

W Parku Nadodrzańskim w Wrocławiu, gdy mówię napotkanym „Dzień dobry”,  często słyszę „Ja pana nie znam”. Zamyślonym i jakimś takim nadętym tłumaczę: „Pewnego razu w Abchazji w drodze do Elbrusa moja dziennikarska wycieczka natknęła się na idące gęsiego po obydwu stronach serpentyny świnki kaukaskie, prowadzone przez pasterzy. Świnki pozdrawiały siebie charakterystycznym „chrum, chrum”.

Teraz jesteśmy w miasteczku Żaclèrz. Maria, będąca świadkiem na naszym ślubie, tutaj się urodziła z rodziców Herman będących na robotach w Niemczech. Mania prosiła, bym zaglądnął do przykościelnego cmentarza, przyjrzał się pomnikom jej  krewnych. Powiem, że nie byłem zaskoczony, groby pochowanych tutaj Polaków są w należytym stanie, napisy na pomnikach wyraziste.

Także inskrypcje w języku niemieckim do odszyfrowania. Przypomniały mi się przed laty zwiedzany cmentarz w miejscowości Mala Upa. Idealny porządek. Czy my w Wrocławiu potrafimy podobnie zadbać o pomniki nie Polaków znajdujące się na nielicznych cmentarzach w stolicy Dolnego Śląska? Czy, dajmy na to, polskie groby na Ukrainie są zadbane?

Engelbert Miś