Dzięki Hansowi-Dietrichowi Genscherowi, z którym w Sejmie przeprowadziłem tydzień wcześniej wywiad, znalazłem się nocą z 2 na 3 października 1990 roku pod Reichstagiem, by z odległości 10 metrów móc patrzeć na rozjaśnione twarze Kohla, von Weizsäckera, właśnie Genschera. W dwumilionowym zgiełku przeszczęśliwych Niemców zgromadzonych na Placu Republiki raz po raz strzelały niemieckie i rosyjskie szampany. Połowa Placu niemal całkowicie zadymiona od fajerwerków i wybuchających duszących gardła rac. Nie sposób było wykonać dobrych reporterskich zdjęć, zupełnie nie było słychać przemawiających polityków.

Z archiwum Wochenblatt

Lipsk rozpoczął rewolucję

9 października 1989 miała miejsce 70 tysięczna demonstracja ludzi ze świecami w Lipsku. Miesiąc później 9 listopada rozwalono mur berliński. W historiografii niemieckiej to wydarzenie określa się  terminem Wende czyli przełom. Chociaż przecież 18 stycznia 1989 lider SED Erich Honecker ogłosił wszem i wobec, iż mur berliński będzie stał najmniej „50 a nawet 100 lat”, a trzy tygodnie później 6 lutego tegoż roku pod berlińskim murem zastrzelono ostatniego enerdowca, który chciał przepłynąć Szprewę. Łącznie pod przeklętym murem zginęło 78 osób. Z 7 na 8 października – w 40 lecie NRD – podczas brutalnej interwencji komunistycznych sił porządku zatrzymano 700 osób. Miesiąc później 8 listopada politbiuro powierzyło funkcję sekretarza generalnego Egonowi Krenzowi. 28 listopada kanclerz Helmut Kohl podczas posiedzenia Bundestagu przedstawił dziesięciopunktowy program „Konfederacji Niemiec”. 3 grudnia 1989 roku Egon Krenz staje na czele szpicy enerdowskiego politbiura. Swoje posady tracą w tym dniu m. in. Erich Honecker, Willi Stoph (ówczesny premier), Erich Mielke (szef Stasi). Niemal jednocześnie zaczynają się rozmowy „okrągłego stołu”, w których bierze udział 30 osób także z opozycji i kościołów. Przed Wigilią 22 grudnia Helmut Kohl, enerdowski premier Hans Modrow, burmistrz Berlina Walter Momper otwierają dla pieszych Bramę Brandenburską.

Z archiwum Wochenblatt

W nowym roku 1990, dokładnie na 18 marca zwołano po 40 latach pierwsze demokratyczne wybory enerdowskich Niemców. Zwycięstwo odniósł ,,Konserwatywny Alians” CDU/DSU – 47,7 % głosów, SPD dostała 24,8 % głosów, komuniści 16,3 % głosów. W tej sytuacji Izbie Ludowej nie pozostało nic tylko uznać zwycięstwo sił demokratycznych i połączyć się z Bundesrepubliką. Decyzję tę podjęto 23 sierpnia z sugestią, iż historyczne wydarzenie będzie miało miejsce 3 października. No i mamy jeszcze długo oczekiwane krymskie spotkania „największych” w dniu 12 września 1990 roku, tj. ową słynną konferencję zjednoczeniową „2 plus 4” – z udziałem delegacji USA, Związku Radzieckiego, Francji i Wielkiej Brytanii oraz dwóch państw niemieckich, która pozwoliła na zrzeczenie się praw i odpowiedzialności za Niemcy i Berlin przez mocarstwa. To faktycznie zwieńczyło koniec podziału Niemiec.

Z archiwum Wochenblatt

Niesamowita noc

Glejt z Federalnego Prasowego Biura pozwalał memu kierowcy podjeżdżać coraz bliżej i bliżej pod Reichstag. Sympatyczny policjant pozwolił w końcu na zaparkowanie naszej wysłużonej Warszawy całej obklejonej plakietkami Presse. Co chwilę ktoś częstował mnie sowieckim szampanem względnie sektem. Ruda dziewczyna zaciągnęła mnie do tańca. Chłopak w kowbojskiej kurtce zaczął śpiewać „Einichkeit und Rech und Freiheit”.

Z archiwum autora